صبح است

پشت ِ پنجره
تا زانو فرو رفته ایم
در برف

وقتی که این سو هنوز
تا چانه غرق ِ خواب ایم

از ناسازه های عصر ِ ارتباطات یکی هم این است که گاهی کسی را می بینیم که این طرف نشسته، آدامس می جود، سرخوشانه ترین آهنگ ِ دل خواه اش را گوش می کند، و در عین حال که با پایش زیر ِ میز ضرب گرفته و نگاهی هم به مطلب ِ نیم خوانده اش دارد، با عزیز ِ آن طرفی اش چت می کند. آن طرفِ خط هم آدم ِ دیگری نشسته است. کسی که پشت صفحه ی مانیتور اش قوز کرده و در حالی که سر اش را به دست تکیه داده و اشک ها یش سرازیر اند، به زحمت چیزی برای گفتن پیدا می کند. چه بگوید؟ بگوید با این لحن شوخ و بی خیال با من حرف نزن چون دارم گریه می کنم؟ بگوید لطفاً چیزهایی را که می گویم جدّی تر بگیر چون دارم گریه می کنم؟ احمقانه است، ترحّم خواهانه است، در شأن ِ او نیست که غم اش را این طوری به رخ ِ دیگری بکشد. تازه، احمق جان، گریه و زاری هم شد دلیل برای جدّی گرفته شدن؟ حرفی اگر داری همان را بزن. کلمات روی صفحه ی مانیتور نقش می بندند، یک جمله از این طرف، یک جمله از آن طرف. پشت سرِ هم می آیند و خوانده می شوند و یکی یکی آن بالا ناپدید می شوند. چه باشکوه اند کلمات.

از این دست
تا آن دست ِ آب
تنها خیزی است
و جستی

دریغ
که از آن دست
تا این دست هم
جست و خیزی بیش نیست

آن چیز
که میان همهمه ی جمع
تنها گیر ات می آورد
گریبان ات را می گیرد
و به گوشه ای می کشاند ات
اسم اش چیست؟
نشانی اش کجاست؟
من گمان می کنم
که حنجره ام
این بار
از او باردار است

بهاری که سرانجام از راه رسیده
و عطر جادویی هوایش
که دیوانه می کند
از بس دیوانه نمی کند...

بیهوده
به پای هیچ
می گرید

نگفته های نگفتنی
نداشته های نداشتنی
...

و خمیازه ای
که چه آسان
طرح غمناک دهانش را
می شکند

دانه های برف
پشت حلقه های دود
می رقصند
یکی سرد است و پایین می آید
آن دیگری داغ است و...
نه
نگاه کن
هر دو
پریشان ِ باد اند
هیچ جا نمی روند

چه طاقتی دارد
شاخه ی ساده ی گل
- که راستی
چندان هم زیبا نیست -
وقتی میانه ی راه
سرسری نگاهش می کنی
و لب به تحسین می گشایی:
چه زیبا!

تحسین ِ "زیبایی"
تحسینی
که در شتاب قدم هایت
میان او و تمام گل های باغ
تقسیم می شود

در سکوت کتابخانه
گوشه ای نشسته ام
غرقــه در روزمرگی و
بی حوصله از تورّق کتابی
کسالت بار
ناگهان
لرزشی خفیف میان پره های بینی ام
سرخوشی ِ نابهنگام ِ هیجانی کوتاه
و یـک عطسه!

زیر لباس هایم
زن و مردی
به هم آمیخته اند
یکی برهنه
و دیگری غایب
یکی در لباس ِ تن
و دیگری
لخت ِ لخت

نیمه شـب
پنجره ی باز ِ چارطاق
نـه دریچه ای بـه جهان
که دروازه ی تاریک ِ جهان است
به آن پایین
یا آن بالا

و بر پنجه ی پا
هر شب
کسی
در آستانه ی این دروازه
ایستاده است
و تمرین تعادل می کند

ساده
مثل صفحه ای
که ورق می خورَد

آسمانی بلند
آبی
ابری
مـه آلود
و پرنـده ای که آرام
شاخه ی تـُردی را گـُزیده

اتاقی هست
که چهار دیوار دارد
و دری
که به راهرویی باز می شود
با دیوارهایی

بیرون راهرو
جهانی است
که چون نگاه می کنی
بی انتها ست

دیوارهای این جهان
نامرئی اند

درست مثل
یکی از آن قطره های باران
که یک روز معمولی
- مثل امروز -
نه بر شیشه ی پنجره ای
یا دست و سر و موی کسی
که در جـایی دور
باریده است
و کسی نمی داند

شبانه
خسته و گیج
از تمام بوهای خیس
یک گوشه افتاده است
دامن کهنه ی آبی

در رگ های ام می دوید و
- با نوک چاقویی -
من
به دنبال اش

با Michael Dudok de Wit

حکمت و فلسفه
نمی شناسد
اشک

در آغوش می گیرم اش
و می دانم
آن پشت
به جایی نگاه می کند
و پلک می زند

در چشمان ات
چراغی روشن مانده
بی نور

هنوز نفهمیده ای انگار
که صبح شده