چیزی را می­ اندیشم و آن را نمی­ نویسم:‌ نامه ­ای را می ­نویسم و آن را نمی­ فرستم. اتّفاقِ تكمیلِ یك كنش، دقیقاً كجای آن می­ افتد؟ انرژی عظیمِ انباشته در میل، كجا آزاد می شود؟
*
نامه، نوشتار است. متنی "برای" نوشته شدن و خوانده شدن. چیزی در پاكت گذاشته می­ شود كه از دستی به دستی برسد؛ و در بهترين حالت، پاكت در كمالِ امانت­ داری محتوای خود را منتقل می­ كند. در نامه­ نگاری، فرستنده­ ی نامه آن را نمی­ خواند و گیرنده­ ی نامه هم فرصتی برای نوشتن در آن ندارد. جریان تك­ سویه است. مجالی برای گفتگو و میدان دادن به نگاه نیست. هر نامه­ ای، گیرنده­ اش را مجبور به خواندن می­ كند. خواندنِ چیزی كه نویسنده، به تنهایی و در توّرمِ "خود"، نوشته است. همانندِ هر نوشتار دیگری خواننده از آنجا كه خود یك "خود" است، می­ تواند نخواند، یا بخواند و چیزی متفاوت برداشت كند، اما او اصلاً آزاد نیست. نامِ فرستنده­ ی نامه چونان حقیقتی یقینی پشتِ پاكتِ نامه و در امضای پای آن می­ ماند. او كه نامه می­ نويسد، نویسنده­ ای ناشناس و رنگ­ باخته در فاصله نیست. میانِ فرستنده­ ی نامه و گیرنده، گرچه راه زیادی هست، اما فاصله وجود ندارد. گفتگو، امّا، تنها در فاصله شكل می­ گیرد. در فضای خالی یك دیدار یا یك غیاب، كه هستی دیگری در آن آزادانه امكانِ حضور بیابد.