چقدر راحت فراموش می کنیم که کیفیت ِ زندگی مهم است. که ظاهر آراسته ی لحظات مهم است. از یادمان می رود و یک گوشه در تاریکی قوز می کنیم و در سیل سیاه ِ افکارمان غرق می شویم. حواسمان نیست که چراغ را روشن کنیم، سرمان را بالا بیاوریم و اطرافمان را ببینیم. نور اتاق، پنجره ی باز، و حتی جنس ِ خودکاری که با آن می نویسیم اهمیت دارد. زندگی، حتی اگر بی معنا باشد، با لبخند و رقص و موسیقی زیبا تر است.

فیلم ها را نگاه می کنیم، کتاب ها را می خوانیم، رویاهایمان را می پردازیم، و گمان می کنیم زندگی ِ خوب، همانی است که قهرمان ِ داستان ِ رویاهایمان دارد و ما نداریم. همان ایده آل ِ بی وزن ِ شیشه ای... اما کیفیت زندگی به تروتمیز بودن و برق زدن ِ آن نیست. هنر آن است که وسط همین آش شله قلمکاری که خود ِ زندگی هست به جای جفتک انداختن یا یک گوشه کز کردن و رویا بافتن ظریف ببینی و ظریف برقصی. همیشه و همه جا نوای دل ربایی هست برای به رقص در آوردن گوش و هوش. حتماً هست. یعنی باید باشد...