فاصله­ ی میان انسان و پرت­گاه چندان هم زیاد نیست. چه بسیار پیش آمده كه درباره­ی چیزی تأمّل می­ كنیم و غرق­ اش می­ شویم، امّا ناگاه، در كشاكش خیال و اندیشه، در اوج،‌ از خود می­ پرسیم اگر همین حالا آن كار را بكنم چه می­ شود؟ اگر از همین پنجره­ ی باز پایین بپرم یا...
ما به امكانِ نبودن فكر می­ كنیم. در جهان نبودن. هیچ­ جا نبودن. این كه این امكان واقع نشده، تصمیمِ‌ ماست؟ زندگی و اندیشه صحنه­ ای است كه همیشه می­توان ترك­ اش كرد. ماندن در آن، فارغ از یك دستگاهِ ارزشی، هیچ اصالتی ندارد. آیا بودن پیش­ فرض است؟ هر لحظه­ای كه زنده می­ مانیم، پی ­آمدِ تصمیمی نیست كه به ماندن گرفته­ ایم؟ شاید هم هست و هم نیست. اگر كسی از امكانِ نماندن آگاه نباشد، یا یادش نباشد كه به آن بیاندیشد و آگاهی­ اش به آن را نزدیكِ جریان اصلی اندیشه­ اش نگه دارد، این امكان برایش مرده است. در واقع امكانِ نبودنِ امكانِ‌ نبودن هم هست...
همیشه وقتی موضوعی را چنان شكافته­ ام كه خود در میانِ اجزای­ اش، كه صحنه را می­ سازند، جزئی شده­ ام از آن، پیش از آن كه مرا در بر بگیرد، امكانِ تركِ صحنه مثل برق از ذهنم می­گذرد. صحنه­ ای دیگر می­شود در جایی دیگر آن­سوی پرت­گاه،‌ كه نگاه­ اش كنم و جایگاهِ این را در كنار آن، و آن را در كنارِ این ببینم.