Tuesday, May 24, 2005

شمع را می نشانم توی کاسه. یک کاسه ی سفالی. هدیه اجیبی است. کبریت می آورم روشـ ن می کنم. یکی از کپسول های شفاف را باز می کنم و از آن گرد طلایی رنگ می پاشـ م روی شعله. بو می کنم. چراغ را خا موش کرده ام. شعله خیلی کوچک است که اتاق را روشـ ن کند. اشـ ک شمع فرو می رود توی خود شمع. نمی ریزد پایین. دوباره مجاب می شوم که باید همه را بسوزانم. تازگی ها خوانده ام شـ ان. آخر مگر یک شمع کوچک چه قدر عمر می کند؟ گیریم همه اش بریزد تو تن خود اش. بعد که دوباره آت اش نمی گیرد. می توانم فوت کنم. چه دل سنگی می خواهد که فوت نکنم. که فقط نگاه کنم سوختن اش را و بوی اجیب اود. به شعله دست می زنم داغ نیست. سرد سرد است. کاغذ ها می سوزند یعنی؟ این آب شدن را به هر چه گرماست ترجیح می دهم. قطره قطره قطره توی دل شمع. یک حفره درست می شـود. ته اش خیلی زود دیگر معلوم نیست. ته اش همان اول اش بود. قبل از قبل از آت اش کردن کبریت. حالا دیگر از اول ِ ته اش گذشته. دیگر من فوت کنم با بخوابم فرقی ندارد. او به راه خود اش می رود. ته راه اش را دیده بودم یک دفعه. حالا دیگر نه. حالا اتاق، دیگر تاریکی اش معلوم نیست.

No comments: