Friday, February 02, 2007

ذره ذره كلمه­ هایی را بریزم میان صفحه و من. آرامش در این كندی است كه می آیند و آرام ­اند و خاموش. نگاه می كنند فقط و بی­ زمان­ اند. نه مهلتی هست كه به سر آید و نه موعدی كه از راه آید. نه كسی خوانده می شود و نه كسی می خواند. عاری از هر شخصی و هر زمانی. غرق در كندی ­ای كه مكانی هم هست، فاعلی هم هست... كه همه چیز غرق است در این خاموشی سیال. یكی یكی طاق­ باز روی كاغذ و دهان­ هایی بسته، اما چه اصواتی! چشم خود برای شنیدن­ شان گوش... برای خواندن ­شان حنجره...

No comments: